Week diary | Een weekje achter de schermen bij Common & Sense

Ben je benieuwd hoe de werkweek van een duurzaam kledingmerk eruit ziet? Kijk een weekje met mij mee achter de schermen. Ik kan je vast verklappen: geen dag is hetzelfde:)

Maandag
Maandag is maakdag en werk ik de hele dag aan nieuwe ontwerpen voor Common & Sense. Vandaag is een spannende dag. Samen met Fashion Designer Bianca maken we vandaag alle ontwerpen voor de zomer 2021 definitief. Ik stap in de bus naar het pittoreske stadje Oudewater, waar Bianca haar studio heeft. We bekijken samen nog 1x grondig de styleboards en schetsen die gemaakt zijn. Bij het kleurenpallet krijg ik ineens twijfels. Last minute besluit ik om tóch voor een andere tint groen te gaan. 

Dinsdag
Ik start de dag met het contacten van Pelin. Ze werkt sinds een jaar in de fabriek in Izmir en is mijn nieuwe contactpersoon voor de zomercollectie. Ik vind het belangrijk om tijd te investeren om haar goed te leren kennen. Een productietraject heeft áltijd wel ergens flinke stressmomenten. En juist dan is het belangrijk dat je elkaar goed helpt en samen zoekt naar een goede oplossing. We kletsen wat over de COVID situatie en over haar bruiloft. We hebben meteen een goede klik. We bespreken de globale planning voor het sampling traject. De rest van de dag ben ik druk met het maken van content voor Instagram, het inpakken van pakketten en het beantwoorden van mails. 

Woensdag
Op woensdag werkt Antonie voor Common & Sense. Dat is inmiddels mijn lievelingsdag van de week, want wat is het fijn om samen te overleggen. En ik krijg gezonde smoothies tussendoor. Ook fijn:) Vandaag staan er kennismakingsgesprekjes op de planning met studenten. We gaan 2 leuke meiden aannemen die ons gaan helpen met het inpakken van pakketjes, het beheren van de voorraad en ook af en toe via Instagram helpen met klantvragen. 

Om 15:00 maak ik nieuwe content voor Instagram. Ik besluit deze post voor volgende week te bewaren zodat ik nog wat kan finetunen en breng aan het einde van de dag een stapeltje pakketjes weg. 

Donderdag 
Vandaag is de deadline voor het aanleveren van alle maattabellen voor de zomerontwerpen. Dat is m.e.g.a. veel werk. Ik werk hier de hele dag aan. Muziekje op en gaan. Tussendoor werk ik de support mail bij en beantwoord ik vragen die binnenkomen via DM’s op Instagram. Ook heb ik weer even contact met Pelin. We krijgen in de zomer een leuke print in de collectie. Pelin gaat ervoor zorgen dat we labdips krijgen (een meter stof met daarop testprints). We nemen de afmetingen en juiste kleurcodes door. ‘s Avonds pak ik pakketjes in en beantwoord ik klantvragen. 

Vrijdag 
Vanuit de fabriek krijg ik vragen van Pelin over de opzet van de print. Een print wordt in herhaling gedrukt en we bespreken de afmeting ervan. Ondertussen leg ik de laatste hand aan de maattabellen en stuur ik ze op naar de fabriek. ‘s Middags voeren we nog 2 sollicitatie gesprekjes en pak ik pakketten in. 

Zaterdag
Antonie en ik slapen eerst lekker uit. Ik maakt een ontbijtje op bed en daarna gaan we aan de slag. Antonie maakt een contract voor de nieuwe dames die bij ons komen werken en we maken samen een taakverdeling voor komende maand. Om 16.00 sluiten we af met een flinke opruimronde en gaan we lekker weekend vieren! 

Dit hield mij bezig: 
Bij het maken van de Social Media posts deze week vroeg ik me af of ik wel genoeg deel over mijn missie om positieve impact te maken in de kledingindustrie. Het is voor mij altijd een beetje een worsteling hoe ik dit op de beste manier kan delen. Ik wil graag een positief geluid laten horen en laten zien dat het écht anders kan. Maar tegelijkertijd betekent recht doen aan de makers ook dat je af en toe de donkere kant van de industrie deelt. De fashion industrie zit zo moeilijk en oneerlijk in elkaar. De marges voor fabrikanten zijn vaak klein en ze moeten onder enorme druk presteren. Druk die altijd terecht komt bij de mensen met de minste macht. Mensen zonder stem, want lid worden van een vakbond is vaak verboden. “Om het onmogelijke mogelijk te maken, betaalt altijd iemand de prijs” schrijf ik. “Lange werkdagen. Geen plaspauzes. Ook niet als je zwanger bent. Onbeschermd werken met zware chemicaliën. Geen leefbaar loon. Het gebeurt elke dag opnieuw.” Ik hoop dat het nooit went. Dat we onze ogen niet sluiten voor deze verhalen. En dat steeds meer bedrijven het hun missie maken om niet meer mee te doen met het verstikkende fast fashion systeem. Want produceren met respect voor makers kan écht. Het kost meer tijd. Meer moeite. Meer geld. Maar het is elke cent waard.